Początki i współpraca z Ewą Demarczyk
Karierę muzyczną zaczynał w wieku 16 lat[13], w założonym przez siebie big beatowym zespole Czarne Perły[16]. Mając 17 lat[5], związał się z kabaretem Piwnica pod Baranami[20]. Ponadto grał w zespole Anawa[21], z którym nagrał album pt. Marek Grechuta Anawa (1970)[22] oraz brał udział w Festiwalach Artystycznych Młodzieży Akademickiej w Świnoujściu[23]. Występował też w Krakowskiej Orkiestrze Kameralnej, dyrygowanej przez Kazimierza Korda[24].
W 1968, po występie z Markiem Grechutą i Anawą na 6. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu[13], przyjął propozycję akompaniowania Ewie Demarczyk podczas jej koncertów[25], zajmując miejsce Zbigniewa Palety[13]. Przez kolejne pięć lat występował u boku artystki podczas jej koncertów w Europie (m.in. w Niemczech, Austrii, Francji, Szwajcarii i Belgii), Australii i Brazylii oraz na Kubie[26], a także nagrał chórki w jej „Balladzie o cudownych narodzinach Bolesława Krzywoustego”[27]. W międzyczasie, po obronie dyplomu w szkole muzycznej zaczął etatową pracę[17] w Orkiestrze Symfonicznej Polskiego Radia i Telewizji[24], z którą współpracował przez siedem lat[28].
Lata 70.
W 1971 wyjechał do Świnoujścia, gdzie dorabiał, grając koncerty z Anawą w restauracji „Parkowa”[29][5], podczas których również śpiewał[29]. W czasie jednego z występów, śpiewając piosenkę Deana Martina „Everybody Loves Somebody”[29][5], zwrócił uwagę Andrzeja Wasylewskiego, reżysera i operatora filmowego, który zaproponował mu udział w telewizyjnym koncercie Wieczór bez gwiazdy[29][5][30], do którego wcześniej nagrywał muzykę[31]. Po emisji programu otrzymał od Andrzeja Stankiewicza, ówczesnego szefa redakcji muzyki rozrywkowej w Programie I Polskiego Radia, propozycję nagrania swojego pierwszego, solowego utworu „Znajdziesz mnie znowu”, który następnie trafił na antenę Polskiego Radia[17][32]. W 1972 wystąpił na 10. Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu[33], na którym za wykonanie utworu „Tak, to ty” zdobył nagrodę za debiut[34].
W 1973 zakończył współpracę z Ewą Demarczyk oraz, nakładem wytwórni Polskie Nagrania Muza, wydał debiutancką epkę pt. Tak to ty[35]. W 1974 wystąpił z Krystyną Prońko na Schlagerfestiwal w Rostocku, gdzie za utwór „Strach na wróble” otrzymał cztery nagrody[36].
W 1976 zakończył pracę w Krakowskiej Orkiestrze Kameralnej[37] i, za namową Wojciecha Trzcińskiego, nagrał i wydał pierwszy album długogrający[38][39], zatytułowany po prostu Zbigniew Wodecki[40], jednak cieszył się on umiarkowanym zainteresowaniem na rynku[41], a sam Wodecki nigdy nie śpiewał umieszczonych na nich utworów na żywo[42]. W 1978 wystąpił z utworem „Izolda” w konkursie wytwórni fonograficznych w ramach 2. Międzynarodowego Festiwalu Interwizji, na którym otrzymał nagrodę dziennikarzy[43]. Po udziale w konkursie przyjął propozycję stypendium od Macieja Szczepańskiego, ówczesnego szefa Komitetu ds. Radia i Telewizji, i trafił do Orkiestry Polskiego Radia i Telewizji w Poznaniu, prowadzonej przez Zbigniewa Górnego, z którą współpracował przez kilka lat[5]. W trakcie współpracy z orkiestrą zarejestrował m.in. piosenki „Dialogi”, „Przeszło mi”, „Mają ludzie swoje niepokoje”, „Zaklęcia i uroki” oraz „Szczęście lubi tłok”[44]. W tym czasie zaczął też występować w kabaretowych programach Zenona Laskowika[5]. W 1979 nagrał tytułową piosenkę do polskiej wersji językowej serialu animowanego Pszczółka Maja[45][46] oraz wystąpił w koncercie „Premier” podczas 17. KFPP w Opolu z utworami „Przeszło mi”, „Kaprys losu” (w duecie z Danutą Rinn) i „Wspomnienie tamtych dni” (w duecie z Krystyną Prońko), za który zdobył nagrodę główną[47].
Lata 80. i 90.
W okresie stanu wojennego kontynuował współpracę z kabaretem Zenona Laskowika i orkiestrą Zbigniewa Górnego, a także wyjechał do RFN na koncerty z fortepianowym duetem Marek i Wacek[48][5]. W trakcie pobytu w kraju otrzymał propozycję kontynuowania kariery tamże oraz nagrania płyty w języku niemieckim, jednak odmówił[32][28]. W 1983 wystąpił z utworem „Wierzymy w sny”, w duecie z Zofią Kamińską, w koncercie „Dwadzieścia lat minęło” podczas 20. KFPP w Opolu[48]. Złożył też wypowiedzenie pracy z Orkiestrą Polskiego Radia i Telewizji, sprzeciwiając się sytuacji politycznej w kraju[49]. W 1984 wystąpił na festiwalu w Słonecznym Brzegu[5].
W 1985 wylansował przebój „Chałupy Welcome to”[50]. Po sukcesie piosenki otrzymał propozycję nagrania utworu „Baw się lalkami”, ale ją odrzucił, jednocześnie polecając twórcom do nagrania swojego przyjaciela Andrzeja Zauchę[51]. Po nagraniu piosenki wyleciał w kilkumiesięczną trasę koncertową do Stanów Zjednoczonych[50]. W 1987 wydał, pierwszy od dziewięciu lat, album studyjny pt. Dusze kobiet[52], a także występował m.in. w Rumunii, Bułgarii i Izraelu oraz na Kubie[53]. Pod koniec dekady koncertował m.in. z Haliną Frąckowiek i Andrzejem Zauchą[54].
W 1991 za utwór „Sobą być” odebrał pierwszą nagrodę w koncercie „Premier” na 28. KFPP w Opolu, gdzie odebrał też nagrodę od prezydenta Opola, statuetkę „Kryształowego Kamertona” i Nagrodę Specjalną Polskich Nagrań[55]. W latach 90. nawiązał współpracę z Krzysztofem Kolbergerem, dla którego stworzył muzykę do spektakli Miłość i gniew z 1992[56] oraz Królewna Śnieżka i krasnoludki z 1994[57], w którym dodatkowo zagrał rolę króla[57], jak też Władysława Mąckiego w Żołnierzu Królowej Madagaskaru z 1993[58]. Występował z Krzysztofem Piaseckim z programem Pszczoła w piachu[59].
W 1995 wydał trzeci album studyjny pt. Zbigniew Wodecki ’95[60].
Lata 2000–2010
W 2001 nawiązał współpracę ze stacją TVN, dla której prowadził programy Droga do Gwiazd i Twoja Droga do Gwiazd[61]. 4 marca 2002 wydał album studyjny pt. Obok siebie[62]. 31 sierpnia 2002 zagrał w koncercie finałowym Lata z radiem, który odbył się na terenie Skweru Kościuszki w Gdyni[63]. W listopadzie zagrał w koncercie promującym książkę Magdaleny Jethon pt. „Pani Magdo, pani pierwszej to powiem…”, w której została umieszczona anegdota opowiedziana m.in. przez Wodeckiego[64]. W 2003 nagrał jeden z dżingli emitowanych na antenie Trójki[65]. W 2004 był nominowany do zdobycia Wiktora w kategorii „najpopularniejszy piosenkarz lub artysta estrady”[66].
W styczniu 2005 wziął udział w nagraniach charytatywnego singla „Pokonamy fale”, który powstał z myślą o ofiarach trzęsienia ziemi na Oceanie Indyjskim[67], a także wystąpił podczas koncertu charytatywnego Pokonamy fale, podczas którego zebrano pieniądze na rzecz programu Adopcja na odległość wspierającego ofiary tragedii[68]. Wiosną został jednym z jurorów w programie rozrywkowym TVN Taniec z gwiazdami, w którym występował przez kolejne jedenaście edycji[69][70][71][72]. W lipcu premierę miał spot reklamowy sieci telefonii komórkowej Heyah, na którego potrzeby nagrał utwór o Czerwonym Kapturku[73][74][75]. W noc sylwestrową 2005/2006 TVP1 wyemitowała koncert Sylwestrowa rewia, w którym wystąpił m.in. Wodecki[76].